Krótko opisz główne cechy szlifowania PCD

Proces mielenia PCD jest głównie wynikiem połączenia aspektów mechanicznych i termochemicznych. Działanie mechaniczne polega na mikropęknięciach, ścieraniu, odpadaniu lub rozszczepianiu diamentu powstającego w wyniku ciągłego uderzenia ziaren ściernych ściernicy diamentowej w materiał PCD; działanie termochemiczne to wysoka temperatura wytwarzana przez diamentową ściernicę szlifującą PCD w celu utlenienia lub grafityzacji diamentu. W wyniku mieszanego działania obu materiałów, materiał PCD zostaje usunięty. Główne cechy procesu mielenia to:

(1) Duża siła szlifowania

Diament jest najtwardszą substancją spośród znanych minerałów. Stopień zużycia tarcia w przypadku różnych materiałów metalowych i niemetalowych wynosi tylko 1/50 ~ 1/800 węglika spiekanego; twardość (HV) PCD wynosi 80 ~ 120 KN/mm2, ustępując jedynie diamentowi monokryształowemu i znacznie wyższej niż węglik spiekany. W przypadku stosowania tarczy diamentowej do szlifowania PCD początkowa wytrzymałość skrawania jest bardzo wysoka, około 10 razy większa niż w przypadku węglika spiekanego (0,4 MPa); specyficzne szlifowanie może osiągnąć 1,2104 ~ 1,4105J/mm3; dlatego siła szlifowania jest znacznie większa niż w przypadku szlifowania węglika spiekanego.

(2) Stopień szlifowania jest bardzo mały (Przewodnik: Dwa sposoby obracania osi pionowego pięcioosiowego centrum obróbczego)

Ze względu na wysoką twardość i odporność na zużycie PCD (względna odporność na zużycie jest 16 do 199 razy większa niż w przypadku węglika spiekanego), stopień szlifowania podczas szlifowania PCD wynosi tylko 0,005 do 0,033, co stanowi około 1 współczynnika w przypadku węglika spiekanego. /1000 ~ 1/100000; Wydajność szlifowania wynosi tylko 0,4 ~ 4,8 mm3/min. Dlatego, aby zapewnić jakość i usunięcie krawędzi narzędzia tnącego, czas szlifowania jest bardzo długi, a wydajność obróbki bardzo niska. Ponadto, gdy twardość, zawartość i wielkość cząstek PCD są różne, czas mielenia jest również bardzo różny.

(3) Szczegółowość ma ogromny wpływ

Materiały PCD stosowane na narzędzia skrawające dzielą się głównie na trzy kategorie w zależności od wielkości cząstek: gruba wielkość cząstek (20-50 μm), średnia wielkość cząstek (około 10 μm) i drobna wielkość cząstek (~5 μm). Siła szlifowania i współczynnik szlifowania są kilkakrotnie różne. Do kilkudziesięciu razy. Gruboziarnisty PCD ma najwyższy stopień rozdrobnienia i jest najtrudniejszy do zmielenia. Po szlifowaniu krawędź skrawająca ma najgorsze ząbkowanie i najgorszą jakość, ale ma największą odporność na zużycie; drobnoziarnista PCD ma stosunkowo najniższy stopień rozdrobnienia i jest łatwiejsza do zmielenia. Jakość krawędzi tnącej jest najlepsza po szlifowaniu.

Więcej powiązanych wiadomości z branży matryc do tłoczenia sprzętu: