Jak zrobić piękną krawędź za pomocą wykrawania i wyginania

Wykrawanie i wyginanie to jeden z procesów w procesie produkcji części tłoczonych, zwykle stanowiący kolejny etap gwintowania lub innych procesów. Czasami wystąpią pewne problemy z jakością, takie jak zadziory, deformacje, pęknięcia itp. Zatem, aby poprawić jakość produktu, w jaki sposób firma wykrawająca może wykonać wykrawanie i wyginanie, aby uzyskać piękne krawędzie? 1. Stopień odkształcenia kołnierza wewnętrznego otworu części tłoczącej nie powinien być zbyt duży. Wykrawanie kołnierzowe to metoda tłoczenia, w której otwór jest wstępnie dziurkowany na półfabrykacie (czasami nie jest wstępnie dziurkowany), a pionowy kołnierz jest obracany wzdłuż krawędzi otworu. Dominującym i obowiązkowym odkształceniem kołnierza otworu jest odkształcenie materiału przy rozciąganiu w kierunku stycznym, a im bliżej wylotu, tym większe odkształcenie i większe przerzedzenie. Dlatego też istnieje ryzyko wystąpienia wady polegającej na pękaniu krawędzi otworu. Aby zapobiec pękaniu krawędzi otworu, stopień odkształcenia kołnierza wewnętrznego otworu części tłoczącej nie powinien być zbyt duży. Jeżeli wysokość kołnierza jest duża, można go podzielić na kilka kołnierzy. 2. Współczynnik wyginania i wyginania nie powinien być zbyt mały. Przy wykrawaniu i wyginaniu stopień odkształcenia wyraża się stosunkiem otworu przed zagięciem do otworu po wygięciu, czyli współczynnikiem wygięcia K. Oczywiście im większa wartość K, tym mniejszy stopień odkształcenia, im mniejsza wartość K, tym większy stopień odkształcenia i tym większe prawdopodobieństwo pęknięcia krawędzi otworu. Pełna wartość maksymalnego stopnia odkształcenia, jaki może osiągnąć krawędź otworu bez pęknięcia podczas zaginania, nazywana jest dopuszczalnym granicznym współczynnikiem wyginania. Aby zapobiec pękaniu krawędzi, współczynnik wyoblenia otworu nie powinien być zbyt mały i powinien być większy od granicznego współczynnika wyoblenia. Praktyka produkcyjna pokazuje, że graniczny współczynnik zagięcia jest związany nie tylko z rodzajem i wydajnością materiału, ale także z właściwościami przetwórczymi i stanem prefabrykowanego otworu (wywiercony lub wykrawany, z zadziorami lub bez), względną grubością półwyrobu oraz kształt stempla zaginającego itp. Czynnik jest powiązany. 3. Wysokość wykrawania i zaginania nie powinna być zbyt duża. Ogólnie rzecz biorąc, wysokość wykrawania i zaginania nie powinna być większa niż wartość graniczna, w przeciwnym razie krawędź zaginania może łatwo pęknąć. Jeżeli wymagana wysokość części tłoczonej jest większa niż wartość graniczna, nie można jej jednorazowo bezpośrednio połączyć kołnierzem. W tym momencie, jeśli jest to kołnierz z małym otworem z pojedynczego półwyrobu, należy zastosować kołnierz o cieńszej ściance, np. wkręt samogwintujący do wywinięcia. Jeśli jest to zaginanie dużego otworu, należy zastosować metodę głębokiego tłoczenia, przebijania dolnego otworu, a następnie zaginania. 4. Wstępne otwory wykrawania i zaginania nie powinny mieć dużych zadziorów. Jakość obróbki wstępnych otworów wykrawania i zaginania ma duży wpływ na graniczny współczynnik wyginania. Otwory wstępne, które są usuwane po wierceniu, mają mały współczynnik wyginania granicznego, co jest korzystne w przypadku wyginania. W przypadku otworów wstępnych wykrojonych wykrojnikiem, jeśli występują zadziory, graniczny współczynnik wyoblenia jest duży, co jest niekorzystne dla wyginania. W tym momencie, jeśli wymagany współczynnik zakrzywienia jest mały, bardzo łatwo jest spowodować pęknięcie otworu zakrzywienia. Weź stronę z zadziorami do góry, a następnie wykonaj zawijanie, aby ograniczyć zjawisko pękania kołnierzy. 5. Promień zaokrąglenia stempla wykrawającego i zaginającego nie powinien być zbyt mały. W przypadku kołnierzy z prefabrykowanymi otworami promień zaokrąglenia stempla powinien być jak największy i może mieć kształt kulisty lub paraboliczny. W ten sposób siła toczenia otworu jest niewielka, a jakość toczenia otworu jest również dobra. 6. Szczelina pomiędzy stemplem a matrycą zaginania otworu nie powinna być zbyt duża. Aby uniknąć lub zmniejszyć skurcz, szczelina pomiędzy wypukłością a matrycą wywinięcia otworu nie powinna być zbyt duża. Jeśli szczelina formy jest zbyt duża, materiał nie przesuwa się blisko matrycy podczas wyginania, co powoduje większy skurcz i resztkowe odkształcenie zginające, co będzie miało wpływ na jakość wywijania metalowych części tłoczonych. 7. Podczas obracania otworu nie można zignorować grubości pionowego bocznego otworu. Podczas toczenia otworu strefa odkształcenia jest zasadniczo ograniczona w obrębie zaokrąglonego narożnika matrycy. Materiał w strefie odkształcenia ulega wydłużeniu i odkształceniu w kierunku stycznym pod wpływem jednokierunkowego lub dwukierunkowego naprężenia rozciągającego. Większe niż promieniowe odkształcenie ściskające, powodujące zmniejszenie grubości materiału. Maksymalne pocienienie pionowej krawędzi otworu, gdy grubość jest zbyt mała, a wydłużenie materiału przekracza maksymalne wydłużenie materiału, następuje tzw. p-pęknięcie. Podczas wykrawania i zaginania im mniejsza wartość współczynnika wyginania K, tym większy stopień odkształcenia i im większa jest grubość pionowego bocznego wlotu, tym łatwiej jest go złamać. Dlatego też nie można zignorować zmniejszenia grubości pionowego bocznego wlotu podczas wycinania otworu. [Powiązane rekomendacje] Dowiedz się więcej: Jakie są metody polerowania powierzchni stali nierdzewnej? Dowiedz się więcej: Charakterystyka produkcyjna form do tłoczenia części samochodowych Dowiedz się więcej: Na co należy zwrócić uwagę przy projektowaniu matryc do ciągłego tłoczenia (2)