Wykrawanie i wyginanie jest bardzo proste. Zwróć uwagę na te punkty, aby uzyskać piękne krawędzie

Wykrawanie i wyginanie wyrobów tłoczonych jest zazwyczaj wykorzystywane głównie w kolejnym etapie gwintowania lub w innych procesach. W ogólnym procesie wyginania występuje szereg problemów, takich jak pęknięcia, zadziory, odkształcenia itp. często występują. W rzeczywistości wykrawanie i zaginanie jest bardzo proste. Aby uzyskać piękne krawędzie, zwróć uwagę na te punkty: (1) Tłoczenie części z kołnierzem z otworem wewnętrznym jednocześnie. Stopień odkształcenia nie może być zbyt duży. Wykrawanie i wyginanie to metoda wykrawania, podczas której półfabrykaty są dziurkowane z wyprzedzeniem (czasami mogą nie zostać przebite z wyprzedzeniem) i przekształcane w pionowe kołnierze wzdłuż krawędzi otworów. Dominującym i obowiązkowym odkształceniem kołnierza otworu jest odkształcenie materiału przy rozciąganiu w kierunku stycznym, a im bliżej wylotu, tym większe odkształcenie i większe przerzedzenie. Dlatego też istnieje ryzyko wystąpienia wady polegającej na pękaniu krawędzi otworu. Aby zapobiec pękaniu krawędzi otworu, stopień odkształcenia kołnierza wewnętrznego otworu części tłoczącej nie powinien być zbyt duży. Jeśli wysokość kołnierza jest duża, można ją podzielić na wiele kołnierzy. (2) Współczynnik wyginania i wyginania nie powinien być zbyt mały. Przy wykrawaniu i wyginaniu stopień odkształcenia wyraża się stosunkiem otworu przed zagięciem do otworu po wygięciu, czyli współczynnikiem wygięcia K. Oczywiście im większa wartość K, tym mniejszy stopień odkształcenia, im mniejsza wartość K, tym większy stopień odkształcenia i tym większe prawdopodobieństwo pęknięcia krawędzi otworu. Pełną wartość maksymalnego stopnia odkształcenia, jaki można uzyskać bez zerwania krawędzi otworu podczas zaginania, nazywamy dopuszczalnym granicznym współczynnikiem wyginania. Aby zapobiec pękaniu krawędzi, współczynnik wyoblenia otworu nie powinien być zbyt mały i powinien być większy od granicznego współczynnika wyoblenia. Praktyka produkcyjna pokazuje, że graniczny współczynnik zagięcia jest związany nie tylko z rodzajem i wydajnością materiału, ale także z właściwościami przetwórczymi i stanem prefabrykowanego otworu (wywiercony lub wykrawany, z zadziorami lub bez), względną grubością półwyrobu oraz kształt stempla zaginającego itp. Czynnik jest powiązany. (3) Wysokość wykrawania i zaginania nie powinna być zbyt duża. Ogólnie rzecz biorąc, wysokość wykrawania i zaginania nie powinna być większa niż wartość graniczna, w przeciwnym razie krawędź zaginania może łatwo pęknąć. Jeżeli wymagana wysokość części tłoczonej jest większa niż wartość graniczna, nie można jej jednorazowo bezpośrednio połączyć kołnierzem. W tym momencie, jeśli jest to kołnierz z małym otworem z pojedynczego półwyrobu, należy zastosować kołnierz o cieńszej ściance, np. wkręt samogwintujący do wywinięcia. Jeśli jest to zaginanie dużego otworu, należy zastosować metodę głębokiego tłoczenia, przebijania dolnego otworu, a następnie zaginania. (4) Wstępne otwory do wykrawania i zaginania nie powinny mieć dużych zadziorów. Jakość obróbki otworów wstępnych wykrawania i zaginania ma większy wpływ na współczynnik granicznego zaginania. Otwory wstępne, które są usuwane po wierceniu, mają mały współczynnik wyginania granicznego, co jest korzystne w przypadku wyginania. W przypadku otworów wstępnych wykrojonych wykrojnikiem, jeśli występują zadziory, graniczny współczynnik wyoblenia jest duży, co jest niekorzystne dla wyginania. W tym momencie, jeśli wymagany współczynnik zakrzywienia jest mały, bardzo łatwo jest spowodować pęknięcie otworu zakrzywienia. Weź stronę z zadziorami do góry, a następnie wykonaj zawijanie, aby ograniczyć zjawisko pękania kołnierzy. (5) Promień zaokrąglenia stempla wykrawającego i zaginającego nie powinien być zbyt mały. W przypadku kołnierzy z prefabrykowanymi otworami promień zaokrąglenia stempla powinien być jak największy, najlepiej sferyczny lub paraboliczny. W ten sposób siła toczenia otworu jest niewielka, a jakość toczenia otworu jest dobra. (6) Szczelina pomiędzy stemplem a matrycą kołnierza otworu nie powinna być zbyt duża. Aby uniknąć lub zmniejszyć skurcz, szczelina pomiędzy wypukłością a matrycą wywinięcia otworu nie powinna być zbyt duża. Jeżeli szczelina formy jest zbyt duża, materiał nie przemieszcza się blisko matrycy podczas wyginania, co powoduje większy skurcz i może wystąpić resztkowe odkształcenie zginające, co będzie miało wpływ na jakość wyginania części. (7) Podczas obracania otworu nie można zignorować grubości pionowego bocznego otworu. Przy toczeniu otworu strefa odkształcenia ogranicza się w zasadzie do promienia matrycy. Materiał w strefie odkształcenia ulega wydłużeniu stycznemu pod wpływem jednokierunkowego lub dwukierunkowego naprężenia rozciągającego. Odkształcenie jest większe niż odkształcenie przy ściskaniu promieniowym, co skutkuje mniejszą grubością materiału. Największe jest przerzedzenie pionowej krawędzi otworu. Gdy grubość jest zbyt mała, a wydłużenie materiału przekracza maksymalne wydłużenie materiału, następuje tzw. pęknięcie p (pęknięcie spowodowane nadmiernym wydłużeniem i niewystarczającą plastycznością materiału nazywa się pęknięciem siły odbytu; pęknięcie spowodowane nadmierną siłą formującą a niewystarczająca wytrzymałość materiału nazywana jest pęknięciem). Podczas wykrawania i zaginania im mniejsza wartość współczynnika wyginania K, tym większy stopień odkształcenia i im większa jest grubość wycięcia krawędzi pionowej, tym łatwiej jest ją złamać. Dlatego podczas wiercenia otworów nie można zignorować zmniejszenia grubości pionowej krawędzi. Poprzedni: Kilka szczegółów, które łatwo przeoczyć podczas projektowania form do gięcia