Twardość śruby

Twardość odnosi się do zdolności materiału do przeciwstawienia się naciskowi twardych przedmiotów na jego powierzchnię. Jest to jeden z ważnych wskaźników wydajności materiałów metalowych. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa twardość, tym lepsza odporność na zużycie. Powszechnie stosowanymi wskaźnikami twardości są twardość Brinella, twardość Rockwella i twardość Vickersa.

1. Twardość Brinella (HB)

Wciśnij kulkę ze stali hartowanej o określonej wielkości (zwykle o średnicy 10 mm) w powierzchnię materiału pod określonym obciążeniem (zwykle 3000 kg) i trzymaj ją przez pewien czas. Po usunięciu obciążenia stosunek obciążenia do powierzchni wcięcia to wartość twardości Brinella (HB), a jednostką jest kilogram siły/mm2 (N/mm2).

2. Twardość Rockwella (HR)

Gdy HB>450 lub próbka jest zbyt mała, nie można zastosować testu twardości Brinella i zamiast tego można zastosować pomiar twardości Rockwella. Wykorzystuje stożek diamentowy o kącie wierzchołkowym 120° lub kulkę stalową o średnicy 1,59 i 3,18 mm, którą pod pewnym obciążeniem wciska się w powierzchnię badanego materiału i uzyskuje się twardość materiału od głębokości wcięcia. W zależności od twardości badanego materiału można ją wyrazić w trzech różnych skalach:

HRA: Jest to twardość uzyskana przy obciążeniu 60 kg i wgłębniku stożkowym diamentowym, stosowana do materiałów wyjątkowo twardych (takich jak węglik spiekany itp.).

HRB: Jest to twardość uzyskana przy użyciu obciążenia 100 kg i kulki ze stali hartowanej o średnicy 1,58 mm. Stosowany jest do materiałów o mniejszej twardości (takich jak stal wyżarzana, żeliwo itp.). (Przewodnik: Zasada numeracji stali nierdzewnej)

HRC: Jest to twardość uzyskana przy obciążeniu 150 kg i wgłębniku diamentowym. Stosuje się go do materiałów o dużej twardości (takich jak stal hartowana itp.).

3 Twardość Vickersa (HV)

Przy obciążeniu mniejszym niż 120 kg i wgłębniku o kwadratowym stożku diamentowym o kącie wierzchołkowym 136° wciska się go w powierzchnię materiału, a pole powierzchni wgłębienia materiału dzieli się przez wartość obciążenia w celu uzyskania współczynnika Vickersa wartość twardości (HV).

Z powyższego wprowadzenia widzimy, że twardość Vickersa jest jedną z twardości powierzchni. Istnieje zależność przeliczeniowa pomiędzy tą wartością a innymi jednostkami twardości.

Twardość odnosi się do twardości powierzchni i nie ma wymagań dotyczących twardości wewnątrz materiału. Wymagane są jedynie właściwości mechaniczne (wytrzymałość na rozciąganie, granica plastyczności i udarność).

Dlaczego w GB/T 3098.1-2000 nie ma twardości powierzchni? Czy 5,6 nie oznacza twardości powierzchni – twardość powierzchni nie powinna być o 30 twardości Vickersa (około 3 HRC) wyższa niż twardość rdzenia. 10.9 Twardość powierzchniowa gatunku nie powinna być większa niż 390HV0,3. Jeśli chodzi o te, które nie wymagają twardości powierzchni, jest to gatunek o niskiej wydajności, taki jak 3,6 4,6 4,8 5,6 5,8 6,8, ponieważ nie ma obróbki cieplnej, więc nie ma wymagań, ponieważ twardość jego powierzchni to głównie kucie na zimno lub twardość powstające w wyniku naprężenia po pieczeniu/obracaniu.

Podczas badania twardości śrub, śruby bez obróbki cieplnej muszą jedynie uzyskać twardość powierzchni w kwalifikowanym zakresie. Jeśli śruby są poddawane obróbce cieplnej, twardość powinna być duża na powierzchni bez średnicy. Test twardości odbywa się na powierzchni. Przy 1/2R twardość spełnia normę.

Ma powierzchnię i rdzeń. Powierzchnia odnosi się do twardości powierzchni Vickersa lub Rockwella po usunięciu rdzy powierzchniowej itp. Rdzeń powinien znajdować się na powierzchni, a rdzeń po usunięciu 1/2 średnicy dłuższej części. Twardość w połowie części. Różnica pomiędzy obiema twardościami nie może przekraczać 30 HV. Jeśli powierzchnia jest wyższa niż 30HV, oznacza to, że powierzchnia jest nawęglana, co jest niedozwolone. Jeśli powierzchnia jest niższa niż 30HV, oznacza to, że powierzchnia jest odwęglona. Z. Przyjrzyj się uważnie temu 3098.

Więcej powiązanych wiadomości z branży części do tłoczenia metali: